CURRICULUM VITAE
Przygodę z piórem rozpoczęłam w Klubie Dziennikarzy Studenckich. Współtworzona przez nas gazeta „Spojrzenia” została nagrodzona laurem Czerwonej Róży. Kontynuację tego hobby stanowi dzisiejsza praca literacka – skromne dopełnienie zawodowej misji.
Jestem lekarką.
Po drugie lekarką.
Po trzecie lekarką.
Moje książki to rodzaj recepty streszczonej w maksymie: „Nic nie jest stracone, dopóki się żyje”. Wierzę, że z pomocą Słowa można rekonstruować świadomość. Chcę zmieniać stan umysłu, na taki, który zaprasza zdrowie i płoszy chorobę. Na ile możliwe, usiłuję więc utrwalać nadzieję. Czynię to w trybie paradoksalnym – przypominając o skończoności życia. I jeśli nawet po przewróceniu ostatniej kartki ktokolwiek byłby przez pewien czas nieco smutny, wnet przyjdzie mu dostrzec, że to chwilowe… Zrodzone z lektury przemyślenia powinny zmienić jego życie na lepsze, a on sam powinien stać się zdrowszy. Losy moich bohaterów są tak skonstruowane, że chcąc nie chcąc odkrywamy własną wielkość. Jak to się dzieje nie mam pojęcia, ale jest tak na pewno. Barwna materia medycyny oraz obserwacje wyniesione z dyżurki lekarskiej stanowią nieprzebrane źródło inspiracji. To, co niewiarygodne, zdarzyło się naprawdę. Pracowałam w klinice akademickiej i w powiatowym szpitalu, w specjalistycznej przychodni i wiejskim ośrodku zdrowia, w pogotowiu i w laboratorium. O medycynie wiem wszystko – nie było mnie chyba tylko w Sanepidzie… Wiedzą i wieloletnim doświadczeniem pragnę podzielić się z czytelnikami. Jako specjalistka chorób wewnętrznych zmuszona jestem bronić tego, aby część nie uchodziła za ważniejszą od całości. Jako doktor nauk medycznych preferuję podejście holistyczne – niekwestionowaną jedność ciała i duszy. Zwłaszcza, że w praktyce okazuje się ono znacznie bardziej naukowe niż przedstawiciele stu odrębnych specjalizacji chcieliby dowieść. Medycyna jest sztuką empirii. Z lekarskiego doświadczenia wiem, jak mści się lekceważenie prawa naturalnego. Wieczna młodość, nieśmiertelność, brak respektu wobec Przeznaczenia to mrzonki prowadzące w ślepy róg. Im szybciej się ich wyrzekniemy, tym pełniejsze będzie nasze życie.
Podróże po sześciu kontynentach przekonały mnie o uniwersalizmie pragnień, które na najgłębszym poziomie mamy wszyscy wspólne. Niezależnie od płci i wieku, religii i koloru skóry – ludzie muszą jeść, pić i kochać.
I o tym są moje książki…
